موسسه گنجینه سرزمین پارس

به طور کلی شبکه های ارتباطی که از بدو شکل گیری شهرها به وجود آمده، آن­هایی هستند که امروزه هم از اصلی ترین شبکه راه­های شهری به شمار می روند. عمده ترین عناصر اصلی شهر حول این محور شکل گرفته و سایر بخش­های شهر به تبعیت ازآن­ها توسعه یافته اند.

ازعناصر پایدار شهری در شهرهای سنتی ایران از جمله شهر شیراز وجود شبکه راه­های ارتباطی در خارج از دروازه­های شهر و هم­چنین مسیر­های ارتباطی در فضای داخلی شهر بوده است که معمولا این معابر وراه­های اصلی از دروازه شهر شروع می­گردید و برای راه­یابی به محلات شهری مورد استفاده قرار می­گرفت .

با پژوهشی در منابع و متون تاریخی از دوره دیلمیان چنین برداشت می­شود که در این دوره نامی از شبکه راه­های ارتباطی و محلات شهری شیراز برده نشده است وتنها از ساختن شهری جداگانه به نام کردفنا خسرو توسط عضدالدوله دیلمی یاد شده است که به دستور وی در خارج از دیوار شهر شیراز در آن زمان در قسمت جنوبی آن یعنی خارج از دروازه درب سلم (دروازه شاه داعی کنونی) ساخته شد است و در آن بازاری احداث می­شود که غالب صنعت­گران درآن شهر مسکن گرفتند.

ولی در دوره اتابکان از پلی در ابتدای صحرای مصلی نام برده شده که همین پل علی بن حمزه کنونی است ودر ادامه آن از مسیری نام  می­برد که در شمال رودخانه خرم دره (رودخانه خشک فعلی) قرار داشته که این پل بر روی آن واقع شده بود. این همان جاده ای بوده است که به سمت شهر استخر می­رفته (خیابان حافظ کنونی) و در سمت چپ این جاده صحرای خرم و آبادی قرار داشته که صحرای غربی را مصلی و صحرای شرقی را جعفر آباد می­نامیدند.